(42) સપ્તપદી

ક્યારેક એમજ અનન્યમસ્ક
તાકી રહું છું મારી સામેની સૃષ્ટિને
ને મન ભટકવા નીકળી પડે છે,
યાદોનો જ્વાળામુખી ત્યારે ફરી ભડકી ઉઠે છે.
અગ્નિની સાક્ષીએ ફરેલાં ફેરાં ને “સપ્તપદી”,
યગયુગાંતરથી ચાલી આવતું “પવિત્ર” બંધન ધુમ્મસનાં દરિયામાં જાણે ઓગળી જાય છે.
મારા કાને મંત્રોચ્ચાર સંભળાય છે,
મોટ્ટેથી વધુ મોટ્ટેથી.
મારી ચારે બાજુ એ પડઘાય છે.
ને હું ઝનૂનપૂર્વક મારા કાન બંધ કરી દઉં છું.
મને ગૂંગળામણ થાય છે, અસહ્ય ગૂંગળામણ.
ત્યાં તો અચાનક મારી આંખોમાંથી ટપક, ટપકી પડે છે બે આંસુ;
અને થીજીને એ લાવા બની જાય છે.
અને હું
એમ જ અનન્યમસ્ક તાકી રહું છું
મારી સામેની સૃષ્ટિને.