(10) એક દુઃસ્વપ્ન….

મારો ચહેરો ભીંત પર લટકાવીને
જ્યારે હૂં એને જ તાક્યા કરું છું ત્યારે,
રોજ સાંજે આથમતા અજવાળે
ઓરડો આખો ખાલીપાથી ભરાઈ જાય છે.
અને પીંછા જેવો હળવો થઈને હું
ભીંતે લટકતા મારા જ ચહેરાને
તાક્યા કરું છું, બસ તાક્યા જ કરું છું.
ક્યાંક કોઈ યાદ, કોઈ ફરિયાદ;
ને અચાનક ઊમટી આવે છે સંવેદનાના ઘોડાપૂર….
હું-હું તણાયે જાઉં છું દૂર…. દૂર……..
મારી આસપાસ ફરી વળે છે
લાચારી, હતાશા, નિરાશા.
હું ચીસો પાડુ છું, પાડ્યા જ કરું છું,
પણ કોઈ સાંભળતું નથી.
અને ત્યારે જ….બરાબર ત્યારે જ,
ભીંત પર લટકતો પેલો મારો જ ચહેરો
નિષ્ઠુરતાથી, ઊપહાસભર્યુ ખડખડાટ હસી પડે છે.